Człowiek i dziewczyna, czyli o języku ciąg dalszy

Przeczytałam właśnie na profilu fejsbukowym Biura Anny Grodzkiej informacje o jej współpracowniczkach. Dokładnie takie: Lalka Podobińska- dyrektor,  Olga Brzezińska –kierownik biura, Kapsyda Kobro –asystentka parlamentarna (jedyna forma żeńska). Przeczytałam i poczułam się jakbym dostała w twarz! Pewnie nie miałabym odczuć tego rodzaju gdyby to był profil Jarosława Kaczyńskiego, ale subtelnej różnicy między Anną Grodzką a tym panem chyba nie muszę wyjaśniać.

Kiedyś nie przeszkadzał mi brak żeńskich form. Później, walkę o język zaczęłam uważać za ważną, ale jako akt symboliczny, podkreślenie, że „chcemy całego życia”, równości na wszystkich płaszczyznach. Wciąż jednak nie raziły mnie męskie "koncówki" w połączeniu z żeńskimi imionami. Nie widziałam potrzeby radykalnej przebudowy całego słownika. Takiego języka zostałam nauczona, takim  językiem opisywałam świat.

Oprzytomniałam, kiedy mój wtedy może czteroletni syn zapytał, jak się mówi na człowieka - dziewczynę (sic!). Później tych pytań było coraz więcej. A ja czasem musiałam się dłużej zastanowić. Bo w języku nie ma naukowczyń i sportowczyń, pilotka to raczej nakrycie głowy pilota, a ministra to dla większości feministyczna nowomowa czyli dziwactwo!

Dla równowagi mamy oczywiście matki, opiekunki, nauczycielki i pocieszycielki. Nie umniejszam ich roli (w tym mojej), ale jest to jednak ograniczające. Jeśli nie chcemy jako kobiety być definiowane jedynie przez nasze funkcje reprodukcyjno- opiekuńcze musimy nauczyć nasze dzieci (i nie tylko dzieci!) języka który nie będzie nikogo wykluczał i wyznaczał mu z góry przypisanego miejsca.

Bo to język nadaje kształt myślom i wyznacza ich ramy. Nie ma kobiet w języku, nie ma nas wcale!

                                                                                                                                                                       KaNi